Vijf fouten die ik nooit meer zal maken tijdens een sollicitatie

Daar ging ik dan, mijn eerste werkdag. Met mijn nieuwe werkoutfit. Naar mijn allereerste Grote Mensen Baan. Ik had een garderobe aangeschaft met blouses, colberts en pantalons. Van de Primark en Hennes, dat dan wel. Want meer kon ik toen niet betalen.

In de eerste week belde ik mijn vriend drie keer huilend op, tijdens de pauze. Maar ik dacht: Tranen boos wegvegen, even goed doorzetten, niet gelijk opgeven. Na tien maanden moest ik mijn verlies toegeven. Ik zat thuis met een burn-out.

Ik voelde me mislukt. Teleurgesteld. Eenzaam. Verdrietig.

Waar is het in vredesnaam mis gegaan?!

En ik baalde, want ik heb een andere baan – die me ook tof leek – afgeslagen. Maar ik hoopte zo dat dit ‘m was. En ik kón het gewoon niet meer – mezelf bij mekaar rapen om opnieuw sollicitatiegesprekken te voeren. Mezelf leuk voor doen bij een nieuwe werkgever.

Mezelf bij elkaar rapen. Mezelf een schop onder de kont geven. Mezelf nog extra pushen.
Dat is altijd mijn oplossing geweest voor élk probleem.

Moe? Nee, joh.

En weet je, het heeft me heel ver gebracht. Tot alles zwart werd voor mijn ogen. En ik alleen kon slapen. Elke dag 15 uur slapen.

Ik zal eerlijk met je zijn. Lange tijd heb ik anderen de schuld gegeven.

Mijn baas. De organisatie. De sfeer. De baan. Iedereen, behalve mezelf. Wel zo makkelijk – verantwoordelijkheid van me afschuiven. Want dan kan ik ver weg blijven van de confronterende spiegel.

Maar op de bodem van de put was ik voor het eerst eerlijk. Eerlijk tegen mezelf. Maar nog niet tegen anderen. Dat kon ik nog niet.

Ik wist dat ik het aan mezelf te danken had dat ik he-le-maal niet paste bij de organisatie. En het startte al bij het sollicitatiegesprek. Ik was niet mezelf. Lees je mee welke vijf dingen ik nu nooit meer zou zeggen tijdens een sollicitatiegesprek?

5 FOUTEN DIE IK NOOIT MEER ZAL MAKEN TIJDENS EEN SOLLICITATIEGESPREK

#1. Alleen praten over de inhoud van de functie.

Tuurlijk is de inhoud van de job superbelangrijk. Maar voor mij zijn anderen dingen ook belangrijk. Hoe is de sfeer? Hoe gaan collega’s met elkaar om? Mag ik flexwerken? Of moet ik me elke dag stipt melden om half 9?

#2. Als ongelijkwaardigen het gesprek ingaan.

Ik heb niks te willen. Ik ben maar een nummertje. Ik moet de juiste dingen zeggen. Dat is wat ik vroeger heilig geloofde.
Dus liet ik mijn mening niet horen.Ik voelde aan wat mijn gesprekspartners graag wilde horen en kletste ze naar de mond. Alles om aangenomen te worden.

Het fijne? Ik had binnen no time een job – en dat middenin de recessie als starter. Awesome!
De downer? Het was een totale mismatch. Logisch, want de échte Elisa was nergens te bekennen.

#3. Niet kritisch doorvragen.

Voorbeeldje: ‘We zoeken niet iemand met een negen-tot-vijf mentaliteit’.

STOP! ⛔ Niet instemmend knikken! Vraag kritisch door wat ze hiermee bedoelen.

Willen ze niet dat je apathisch naar de klok staart vanaf half vijf? Willen ze dat je bereid bent om een paar dagen over te werken voor een deadline? Willen ze dat je 60 uur per week werkt? Willen ze een nieuwe burn-out klant?

#4. Mijn wensen niet hardop uitspreken.

Om bij hetzelfde voorbeeld te blijven: Als je graag stipt om vijf uur weg wil – zeg het dan! Daar is niks mis mee. Maar het is wel een probleem als je het verzwijgt en terechtkomt in een bedrijfscultuur waar iedereen met gemak blijft hangen tot zeven uur.

Klopt. De kans is aanwezig dat je niet wordt aangenomen, omdat je eerlijk bent. Maar hoe erg is dat eigenlijk? Diep vanbinnen weet dat je daar niet past.

#5. Niet weten wie ik ben en wat ik goed kan.

Vers van de schoolbanken – eigenlijk had ik géén idee wie ik was.

Wat vind ik leuk? Waar ben ik goed in? Wat zijn mijn kwaliteiten? Wat vind ik belangrijk? Ik kon zoveel studieboeken uit mijn hoofd oplepelen, maar wat wist ik bar weinig over mezelf. Achteraf gezien had ik heel hard Persoonlijke Ontwikkelingslessen nodig.

Weet jij niet waar je goed in bent? Of wat je interesseert? Klik hier om dat te ontdekken!

Ga eens terug naar je allereerste sollicitatiegesprek. Heb jij toen een fout gemaakt zo achteraf gezien? En wat zou je nu nooit meer zeggen? Heb je daar weleens over nagedacht? Of komt er nu spontaan iets in je op? Let me know in de comments!