Justin Franssen (27) gooide zijn carrière om na zijn eigen burn-out

Justin Franssen (27) verhuisde van Limburg naar Amsterdam voor twee redenen. Carrière, veel geld verdienen. De liefde was reden nummertje twee. Ik had mijn vriendin wonen in Amsterdam. Dus dat leek me twee vliegen in één klap.

Ik had echt heel veel moeite met het vinden van een baan in Amsterdam. Het kostte me zeven maanden om uiteindelijk aan de slag te kunnen. En toen had ik het gevoel dat ik wel moest slagen. Daar zat wel wat druk op. Ik ben de enige van mijn familie die naar de grote stad is verhuisd. De rest woont in een straal van 10 km van elkaar – en ik heb echt een bizar grote familie. Ik wilde natuurlijk laten zien dat het goed zou gaan, en dat ik het voor elkaar zou krijgen. Dus ik ging heel hard mijn best doen. Heel simpel.

“Ik moet gewoon tevreden zijn met wat ik heb, dacht ik.”

Waar ging je werken?

Bij een hypotheekverstrekker als trainee. Ik moest heel veel documenten controleren. Toen ik voor het eerst binnenkwam, was ik de enige in pak haha! De rest was gewoon vrij casual. Wel netjes, maar niet in pak. En ik weet nog dat het pand er zo saai uitzag. Zo grijs. Man, moet ik hier van 9 tot 5 in zo’n stoffige omgeving zitten en allemaal mensen die eigenlijk niet met elkaar praten of dat goed kunnen. Geen gezelligheid. Maar ik ging gewoon aan het werk. Het ging me vrij goed af, want ik ben best prima met cijfers. Alleen vond ik het niet leuk. Ik vond het echt verschrikkelijk werk. Oh, het was zo saai! De hele dag naar zo’n computer staren. Heel weinig contact hebben met mensen. Ik moest daarnaast veel opleidingen doen, dat was op zich wel leuk. Dat gaf een nieuwe dimensie, maar de opleidingen zelf waren ook niet heel erg verfrissend. Ik vond het leuk om iets nieuws te leren, want dat heb ik ook wel nodig. Volgens mij, na vier maanden, toen had ik burn-outklachten. Toen dacht ik: wat moet ik nou?

Ik was begonnen met drie andere trainees. Ik was de enige die de opleiding had gehaald en die het gewoon goed deed op werk. Ja hallo, ik heb het al gehaald! Die anderen zitten nog te bikkelen voor een herkansing. Waarom zou ik überhaupt weggaan? Dus ik moet tevreden zijn met wat ik heb. Dat dacht ik. Iedereen om me heen zei ook: wow, je hebt het examen al gehaald. Superknap! Je moet echt blij zijn. En toen dacht ik: misschien moet ik dan ook maar blij zijn, want niet zo heel veel mensen hebben zo’n baan als deze. Althans, die kans krijgen ze niet. Intussen voelde ik me steeds ongelukkiger. Het was te stoffig, te bureaucratisch. Toen voelde ik na 6 maanden heftige burn-outklachten. Toen zei ik: oke, jongens. Ik stop hiermee. Ik ga naar een andere organisatie. Want ik dacht écht dat het aan het bedrijf lag. En toen kwam ik bij Brunel en uiteindelijk bij ABN Amro terecht als hypotheekadviseur. Heel dom eigenlijk, want het is precies hetzelfde werk. Alleen ga je van bakker Bart naar bakker Jan. Terwijl ik broodjes bakken verschrikkelijk vond.

“Bang om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Bang om te falen. Bang om tekort te schieten. Bang dat ik het niet aankon. Ik was eigenlijk voor van alles bang, joh.”

Wanneer wist je dat dit niet jouw loopbaan was?

Nou, eigenlijk veel te laat. Dat kwam pas na twee jaar. Toen ik echt ziek burnout was. En ik dacht toen: wat ben ik aan het doen met mijn leven. En eigenlijk toen het dus ook al te laat was.

Hoe merkte je dat?

Klachten, echt burn-out klachten. Hoofdpijn, pijn in mijn lichaam, heel onrustig. Ongelukkig. Enigszins depressief.

Hoe voelde je je?

Ik voelde me heel eenzaam eigenlijk. Onbegrepen, of ik snapte het gewoon niet. Ik dacht dat ik de enige was die zoiets meemaakte. Iedereen zei: je moet gewoon positief zijn. Wees eens tevreden met wat je hebt. Ja, ik mag ook wel tevreden zijn, maar ik voel het nog steeds niet. Ik zat op een plek waar ik me niet gelukkig voelde met de mensen om me heen. Zij hadden andere doelen. Kijk, ik vind geld ook wel belangrijk, maar ik vind echte connectie tussen mensen en nieuwe dingen doen van tijd tot tijd écht belangrijk. Niet van negen tot vijf elke dag hetzelfde, op dezelfde plek. Ik zoek meer diversere dingen dan dat.

Wat waren je angsten op dat moment?

Ik was bang dat ik helemaal opnieuw zou moeten beginnen. Ik was bang dat ik zou falen. Ik was bang dat ik tekort zou schieten. Ik was bang dat ik het zelf niet aankon. Ik was eigenlijk voor van alles bang, joh. Eigenlijk bezorgd. En op die leeftijd, ik was 24, ging ik eigenlijk gewoon voor het geld. Niet zozeer voor wat ik leuk vond. De eerste focus was geld, en daarna zie je wel of het bij je past. Dus ik was ook bang om blut te raken. Financiële problemen. Die dingen allemaal.

“Dat ik er goed in ben betekent niet dat ik er plezier uit haal.”

En wat deed je in die situatie?

Werken tot je erbij neervalt. Zo simpel is het. Ik werkte gewoon tot mijn lichaam het niet meer kon. Tot dat ik burn-out was. Vanaf dat moment werd ik gedwongen om te kijken naar mijn omgeving en mijzelf. Over hoe belangrijk geluk is voor je werk en voor jezelf ook. Of mijn baan er wel bij paste. Mijn woonplek. Alles. Alles moest ik scannen om te kijken waar het precies aan zou kunnen liggen. Nou, werk was echt een groot onderdeel. Dat was gewoon niet mijn ding. Dat ik er goed in ben betekent niet dat ik er plezier uit haal. Dat is wel een beetje wat het lastig maakt. Uiteindelijk heb ik die sector verlaten. Gedwongen. Gewoon omdat ik niet meer kon. Ik was er veel te laat mee. Als ik veel eerder naar iemand toe was gegaan, dan had ik twee jaar van mijn leven niet hoeven weg te gooien, bij wijze van. En uiteindelijk heb ik een burn-out coach gehad en ben ik zelf in die wereld gerold. Ik heb een opleiding gevolgd, en ben ik mensen gaan coachen.

Wanneer wist je dat je een burn-out coach wilde worden?

Toen ik burn-out raakte, kreeg ik een coach. Wat zij deed was een openbaring. Mij werd geleerd om te ontspannen. Om me kwetsbaar op te stellen. Alleen zij was heel zweverig en niet wetenschappelijk. En ik luisterde, omdat ik geen enkele andere mogelijkheid zag. Maar ik wist ook dat als ik dit, in mijn oudere stadium als man, zou aanhoren, ik geen woord geloofd had van wat ze zei. Ik moest ook trillingen voelen. Ik moest mijn ogen dichtdoen. Ik moest naar een grote boom lopen. Nou, dikke onzin. Heel veel dingen die ze zei klopte ook wel weer. Alleen vond ik het te vrouwelijk en te yoga-achtig, waardoor het voor heel veel mensen niet kan werken.

Ik werd door haar gevraagd om op tv te praten over mijn burn-out, op NPO2. Blijkbaar wil niemand over een burn-out praten. Haha, surpise surprise! Intussen wist ik dat heel veel mensen hier last van hebben en ik wilde graag mijn steentje bijdrage. Op het moment dat we live gingen…dat leverde de grootste stress op van mijn leven! En achteraf kreeg ik superveel berichten van mensen: oh wow, je hebt een burn-out, ik heb er ook last van. Wil je er wat over vertellen? Toen pas zag ik echt hoeveel mensen er serieus last van hebben. En hoe mijn generatie daarmee worstelt en antwoorden zoekt. Maar ik vond die antwoorden niet. Er is geen man die de wetenschappelijke manier even uitlegt, hoe jij het beste met een burn-out kan omgaan. Ik heb nog nooit een filmpje kunnen vinden over een man, die burn-out was. Toen zag ik voor mij een kans. Toen heb ik mijn coach gevraagd of ze iets voor mij had. Ze had genoeg mensen die haar niet konden betalen, maar die wel coaching nodig hebben. En ik kon als stagiair aan de slag bij haar. En zo gebeurde het. Ik ging mensen coachen die twee keer mijn leeftijd hadden. En met goed resultaat.

Wat was voor jou een belangrijk moment in de afgelopen jaren?

Dat was toen ik een man ging coachen en hij had al maanden last. Hij zat echt in de put en ik zag het ook aan hem. Aan het einde van het coachinggesprek vroeg ik aan hem: heb je hier iets aan gehad? “Nou Justin, geloof het of niet. Dit is het beste gesprek wat ik heb gehad sinds drie maanden. Ongelooflijk. Ik had dit veel eerder moeten doen.” Hij drukte 70 euro in mijn handen en zegt: het was heel waardevol voor mij. En ik zweer je, ik ging met tranen in mijn ogen naar huis.

Wat maakte dat je de opleiding ging doen?

Ik heb een eigen burn-out meegemaakt. En ik wist veel van mijn eigen struggles af. Maar ik wist ook dat ik heel veel niet wist. Wil ik iedereen kunnen helpen met burn-out, dan moet ik mijn kennis verbreden. Uiteindelijk kwam ik bij een opleiding uit die lekker wetenschappelijk onderbouwd was en niet zo yoga-achtig. Maar ja, het kost wel tijd. En geld. En moeite. Maar in die periode had ik het eerste jaar van mijn ziekte-uitkering, dus ik had wat ruimte om een keuze te maken. Echt, die financiële wereld ga ik van zijn lang zal zijn leven niet meer in terug . Echt nul kans. Dus ik dacht: ik ga het gewoon proberen. En een opleiding is nooit weggegooid. En ik heb zelf het karakter dat ik altijd wel in aanraking zal komen met burn-out en dan leer ik iets over mezelf. Dus gewoon doen. Dat hakte de knoop ook wel snel door. Ik moet zeggen dat ik wel vaak getwijfeld heb aan de intensiteit, want ik zat toen negen maanden in mijn burn-out en ik moest naar België rijden met de auto. Dan moest ik van 9 tot 5 daar aanwezig zijn. ‘s Ochtends twee uur rijden en dan weer twee uur terug. Ik was als de dood dat ik weer een paniekaanval kreeg. Dat waren de stemmetjes die me tegenhielden. Maar uiteindelijk, door het gewoon te doen en gewoon rustig te blijven, kwam het vanzelf wel goed.

“Eerlijk gezegd, voor het eerst in mijn leven heb ik een doel.”

Je had het eerst over dat je bang was voor financiële problemen. Hoe ben je daarmee omgegaan?

Ik heb gemerkt dat ik in Nederland voor mijn gevoel wel een vangnet heb, het is wel goed geregeld. Ik ben zelf ook een goede spaarder. Heb geen studieschuld. Dus dat is een luxe voor mij. Ja, ik moest aan mijn spaargeld komen, maar dat is het dan. Als dat alles is. En ik zag het ook als een investering. Dus die financiële problemen kon ik vrij snel aan de kant zetten.

En is dit je droombaan?

Eerlijk gezegd, voor het eerst in mijn leven heb ik een doel. Gewoon iets waar ik naar streef. Eerst was ik altijd jaloers op die mensen die wisten wat ze wilden, en ik kon het nooit begrijpen. Tot mijn 24e wist ik niet eens wat ik wilde. En toen opeens dacht ik: dit is wat de wereld nodig heeft. Hierin kan ik me intellectueel uitdagen. Hier kan ik ook gewoon echte connecties opbouwen met mensen. En ze hebben me echt nodig. Dus ja, het voelt echt als mijn roeping. Ik word er gewoon naar toegetrokken en kan ze oprecht helpen. En het mooiste is dat het werkt. Het werkt gewoon. Dat je het resultaat ziet. Dat je mensen beter maakt, dat is echt waardevol. Maar goed, misschien wil ik over vijf jaar wel iets anders. Zo makkelijk ben ik ook. Ik heb mezelf de vrijheid gegeven. Wil ik iets anders, dan laat ik het los en ga ik het niet forceren. Maar voor nu is het mijn roeping, ja. En zien we waar we uitkomen.

Heb jij een knagend onderbuikgevoel dat je huidige baan niet bij je past? Maar weet je niet wat je moet doen om je situatie te veranderen? Om een baan te vinden waar je écht zingeving ervaart? Dat had Justin ook. Intussen is hij elke dag trots dat hij iets doet wat er écht toe doet.

Wil jij dat ook? Maar weet je niet waar je moet beginnen? Kom dan in aanmerking voor een gratis persoonlijk adviesgesprek met mij!

Meer weten over Justin en zijn coachpraktijk 25burnout? Check zijn website www.25burnout.nl.