Wat doe je als je vier keer afgewezen wordt voor je droombaan? Het overkwam Marye Way (34). Toch besloot ze een vijfde keer te solliciteren. Intussen vliegt ze de wereld over als stewardess voor de KLM. Lees haar eerlijke verhaal. Over vallen en opstaan. Over afwijzing en overwinning. Over kwetsbaarheid en veerkracht. 

Ik was al een paar keer afgewezen bij KLM toen ik bij British Airways startte. Ik vloog naar Londen voor het sollicitatiegesprek. De volgende dag was ik aangenomen. Holy shit, dacht ik. Dan moet ik naar Londen verhuizen, wil ik dat echt? Ik heb toch mijn spullen gepakt en ben gegaan. En toen vloog ik alle routes die KLM ook vliegt. Dat was fantastisch, want ik kwam KLM overal tegen op de route. Maar ik vloog met een Brits bedrijf en dat was een rare gewaarwording. 

Waarom ben je afgewezen bij KLM?

Mijn Engels was niet goed genoeg. Maar daar kon ik niks mee want ik was nota bene bij British Airways aangenomen. En ik had geen uitstraling. 

Hoe ging je om met de feedback?

Nou ja, als jullie me niet willen – dan toch niet!! Heel onvolwassen dus. Maar als ik zo onverschillig blijf reageren, ga ik nooit weten wat ik verkeerd heb gedaan. Dus ik ben toch de punten op gaan schrijven, waar ik misschien tekort schoot. Toen ze zeiden dat ik geen uitstraling had, ben ik gaan denken: Hoe kom ik over? Ik ben op een gegeven moment voor de spiegel gaan staan en tegen mezelf gaan praten. Om eens te kijken hoe ik mezelf vind overkomen. 

“Ze willen me niet, dacht ik. Ik ben niet goed genoeg voor de KLM.”  

En wat zag je toen je in de spiegel keek?

Ik merk dat ik als ik mensen niet aankijk, dat het dan heel onpersoonlijk wordt. Terwijl ik dat helemaal niet bedoel. Dat is een stukje onzekerheid. Zenuwen. Beetje wegkijken. Ik leerde ook dat het is oké om de tijd te nemen om antwoord te geven. Niet alles hoeft achter elkaar eruit geramd te worden. 

Hoe ging je de vijfde keer het sollicitatiegesprek in?

Geen mooie verhaaltjes meer. Dit keer ga ik alleen maar iets zeggen wat dicht bij me ligt. Waarom KLM? vroegen de recruiters. Voorheen had ik gezegd dat KLM de mooiste maatschappij is. Dat iedereen dat wil. Nu zei ik: KLM is voor mij thuis. Als ik KLM zie, dan ben ik trots. Want KLM brengt me naar huis. Overal waar ik een KLM-kist zie staan denk ik, die gaat terug naar Nederland. Ik zag de recruiters helemaal glimmen. Ik bleef dicht bij mezelf, dan kan het nooit fout zijn. En dat wilden ze zien. 

“Jezus, ben je alweer afgewezen. Dat zeiden mensen tegen me.” 

Hoe ga je om met zoveel afwijzingen?

Bij de derde keer was ik tot de laatste ronde gekomen. Ik dacht echt dat ik er was. Ik stond al met één been in het vliegtuig. I got this, dacht ik. En toen ben ik wéér afgewezen. Daar was ik dood- en doodziek van. Ik heb zoveel gehuild. Ik heb ervan overgegeven. 

Ik werd ook onzeker. Voelde me niet goed genoeg. Wat is er mis met mij? Waarom niet ik? Waarom anderen wel? Want sommigen hebben helemaal geen vliegachtergrond. Mensen die uit een totaal ander vakgebied kwamen, bijvoorbeeld detailhandel. Het werd zo’n groot ding. Maar ze willen me niet. Ik ben niet goed genoeg voor KLM, dacht ik. 

Toen ben ik al die STAR-methodes gaan uitschrijven dat jaar. Dat hielp me. En ik heb een cursus online gedaan, met allemaal interviewvragen. Ik kon het heel eigen maken. Ik was er het hele jaar mee bezig. (red: elk jaar werft KLM nieuw personeel in april/mei). Dit keer blijf ik bij mezelf, besloot ik. Dit is Marye! En als jullie me leuk vinden, vinden jullie me leuk. En anders ben ik niet de juiste persoon voor KLM. 

Je had eigenlijk geaccepteerd wie je was?

Ja, en geaccepteerd dat ik leuk genoeg ben. De recruiters zeiden: je hebt zo’n dijk aan ervaring, waarom niet eerder KLM? Ik zei: dat weet ik zelf ook niet, want ik ben vier keer afgewezen. Ik denk dat het een momentopname is, maar jullie mogen vandaag zelf beoordelen of jullie me wel geschikt vinden. En als dat niet zo is, zit ik hier volgend jaar weer. Net zolang tot jullie het wel een keer zien. Ze moesten vreselijk lachen. 

Welke angsten kwam je tegen tijdens de sollicitaties?

Onzekerheid. Die enorme twijfel aan mezelf. In de derde en vierde sollicitatie stapte ik binnen met zweet op mijn rug, en mijn handen die helemaal koud waren. Ik rilde zelfs. Met buikpijn ging ik daar weg. Mijn blouse trok ik thuis uit, en die was zeiknat van de zenuwen. 

En toegeven in het gesprek dat ik niet perfect ben. Dat ik ook valkuilen heb. Ik ben niet perfect, maar ik wil wel heel graag. En ik wil leren. En ik sta voor alles open. Er is niets zo aanstekelijk voor mensen als een leergierig persoon. Ik zou tegen iedereen willen zeggen die sollicitaties ingaan: Wees niet bang om je kwetsbaar op te stellen. Want het is ook zo groots. 

Wat zou je nog meer willen zeggen tegen sollicitanten?

Het is oké om niet in het perfecte plaatje te passen. Als mensen tegen je zeggen: Jezus, ben je alweer afgewezen? Laat het dan geen reden zijn om bij de pakken neer te gaan zitten. Maar juist een drive om het nog een keer te doen. 

“Mijn uniformfitting was zo emotioneel. Dit is wat ik altijd heb willen doen.”

Hoe ging je om met die mensen die zeiden: ben je alweer afgewezen?

Ze begrepen het niet. Maar ik hoef ook niet te weten waarom mensen het niet begrijpen. Het is belangrijk om naar mijn eigen kern te gaan. Als ik dàt maar begrijp. Want uiteindelijk was ík degene die het moest doen. En die anderen zitten daar niet. Ook niet voor de derde, vierde of vijfde keer. Alleen ik. En toen ik werd aangenomen, voelde ik me zo onoverwinnelijk. 

Wat ging er door je heen toen je aangenomen werd?

Ik had de moed al laten zakken, omdat ik nog steeds niks had gehoord. En toen kwam de mail binnen, waarin stond dat ik door de selectie was gekomen. En ik kon niet meer functioneren. Ik wist niet wat me overkwam. Ik belde mijn moeder op: het is me gelukt! Het is me godverdomme gewoon gelukt! De aanhouder wint zei mijn vader altijd. Mijn vader is overleden toen ik jonger was, maar ik zei hardop: Het is gewoon gelukt, pap. Ik kan het niet beschrijven, dat was de allergrootste overwinning in mijn leven geweest. En ik heb zo gehuild toen ze me belden voor de startdatum. De recruiter zei: Ben je er nog? Ik zeg: ‘Nee, ik ben zo blij. Ik heb al vijf jaar gesolliciteerd.’ Zij begon ook te huilen. 

Mijn uniformfitting was zo emotioneel. Na vijf keer solliciteren sta ik hier. Dit is wat ik altijd heb willen doen. Dit is mijn droombaan. Ik ben hier, vanwege mijn drive. Door mezelf. 

Marye voelt zich onoverwinnelijk. Voldaan. Trots. Dankbaar. Gelukkig. Omdat ze doet waar ze als klein meisje van droomde. Wil jij, net zoals Marye, werk doen wat compleet bij je past? Wat gewoon klopt van binnen? 

Neem je dromen serieus en neem de eerste stap naar je droombaan. Kom in aanmerking voor  een persoonlijk adviesgesprek met Elisa.